اشعار

مرغ دل باز هم غزل خوان شد            پنجـمین روزِ ماه شعـبـان شد

دو سه روزی به کربلا رفت و            حال آمـد دخـیـل سلـطـان شد

اول آمـد ســراغ خـانـۀ او ...            هرکسی از ازل مـسلـمان شد

هر که سجده نکرده بر درِ او            آخر از مسلکش پـشیـمان شد

پینه بسته است روی پیشانیش            سـیـد الـسـاجـدیـن دوران شـد

آنقدَر کیسه روی دوش گرفت            نیـمه شب ها گـدا فـراوان شد

از ابـوحـمــزه‌هــای او بــوده            نفْس بیمار اگر که درمان شد

امشب آمـد گـلی به عـالـم که            مــایـــۀ آبــروی ایــران شــد

کـاش بـیـنـم بـقـیــع او مـثــل            بـارِگــاه شــه خــراســان شـد

کار او بود اگر که چـشـمانـم            چشمه گردید و پُر زِ باران شد

اصلا از گریه‌های هرشب اوست            که به روی لبم حسین جان شد

تـا چـهـل ســال آب را دیـد و            روضه خوان گلوی عطشان شد

تا چهـل سال اگر ذبـیحی دید            مـشـکــلــش آب دادن آن شـد

تا که چشمش به شیرخوار افتاد            یـاد طـفـل ربـاب گـریـان شد

گـریه‌های محـرمـم از اوست            شال مشکی و پرچمم از اوست

ای خوشا صبحدم و روی نکوی گل سرخ           ای خوشا مستی و صهبای سبوی گل سرخ

ای خوشا اهل دل و اهل مناجات سحر           چشم چون باز نمایید به روی گل سرخ

نـیـت آن گـل شـبـنـم زده را مـی‌دانـی؟           درس تطهیر دهد آب وضوی گل سرخ

مـدعـی لاف زد و هـیچ نـفـهـمـید چـرا           بلبل دلشدۀ مست است ز بوی گل سرخ

چشم دل باز کن و گوشۀ محـشر بنگـر           نافله خواندن عشاق به سوی گـل سرخ

این گل سرخ که دل با غم عشقش شاد است

پسر حضرت عشق است همان سجاد است

او همان غنچۀ عشق و گل دلخواه دعاست           او همان سالک و رهپوی گذرگاه دعاست

پُر تلاطم دلش از واقعۀ کرب و بلاست           پر ترنّم لبش از زمـزمـه و آه دعـاست

نور او جلوه نما در همۀ ارض و سماست           شمس رخشان ولایت بود و ماه دعاست

اولین درس دبـستان صحـیـفه این است           رستـگـاری بشر در گـذر راه دعـاست

پدرش خون خداوند و خودش عشق خداست           پدرش شاه شهید است و خودش شاه دعاست

خـیـز از جا و بیا عـیـدی مـیـلاد بگـیر

کربلا و نجـف از حضرت سجاد بگـیر

شب قدر است عجب موی سیاهی دارد!           دل حـق برده عجب برق نگـاهی دارد!

وه چه دشمن شکن است اشک شبانگاهی او           اشک سرباز وی است، وه چه سپاهی دارد!

دستـگـیـر دل افـتـاده به چاه گـنـه است           چه غمی آنکه چنین پشت و پناهی دارد

هر که شد خـادم او اذن دو عـالـم دارد           هر که شد سائل او منصب شاهی دارد

آنکه شد نـوکـر سجـاد به مـیـزان جـزا           چه حساب و چه کتاب و چه گناهی دارد؟

ما که دیـوانـۀ عـشـقـیـم و ز غـم آزادیم

بـنـده‌ایـم و همه در ذکـر هـوالسـجـادیـم

بـشـریت به تو مـرهـون، پـسـر ثـارالله           مـعـنـویت به تو مـدیـون، پـسـر ثـارالله

لـیلی کـرب و بـلایـی دل عـشاق تـویی           همه دلـهـا به تو مجـنـون، پـسر ثـارالله

هر که غافل ز تو و عشق تو شد سود نکرد           شـده بـی‌یـاد تو مـغـبـون، پـسـر ثـارالله

هر که در راه زیارت بدهد جان، زده است           جرعه‌ای زآن لب میگـون، پسر ثارالله

در مـصیـبـات تـو و عـمـۀ تو جـا دارد           دل مـهـدی بـشود خـون، پـسـر ثــارالله

ما ز درگـاه تو تـاثـیـر دعـا می‌خـواهیم

فـرج مـنـتــقـم آل عـبــا مـی‌خــواهــیــم

تو همانی که خودت اوج دعـا را دیدی           زیر شمـشیر شیـاطین تو خـدا را دیدی

چشم تو چشم خدایی است که در اوج عطش           سـر نـیـزه سـر پــاک شـهـدا را دیــدی

سوخت قلب تو از آن لحظه که در بارش تیر           دست و مشک و علم شاه وفـا را دیدی

بـیـن مـقـتـل گـل گـلـزار بـقـا را دیـدی           بـیـن آتـش حـــرم آل عــبــا را دیـــدی

در کــنـار بــدن بــی‌ســر شــاه شــهــدا           مــو پــریـشـانـی اُمُّ الـنـجــبـا را دیــدی

حق همین بود که جان سوختۀ تب بودی

زائـر روی کـتک خـوردۀ زینب بودی

نذر تو کردم دلم را، مولای من! بار دیگر           از کوچه باغ دل من، ای روح آیینه بگذر

امروز، روز بهشت است، عطر تو می‌بارد از عرش           از عطر ناب حضورت، شد آفرینش معطر

هستی ز نورت جوان شد، خورشید در آسمان شد           شد فجر صادق شکوفا، شب شد ز نور تو پرپر

رفت از جهان بوی پاییز، آمد بهاری دل انگیز           در ذهن خاک سترون، شد باغ مینو مصور

ما را اجابت کن ای عشق، ای قبله گاه ملایک!           ما را اجابت کن ای عشق، سجاد، نور مطهر

تبریک یاران سحر شد، خورشید دین جلوه گر شد           نور خدا منتشر شد، در این جهان بار دیگر

ای شـکـوه فـرازهـای دعـا            نغمۀ عـرشی و صدای دعا

دست من را بگیر از عَرشَت            بنـده بنـواز، ای خـدای دعا

بـنـده‌ای را کـه دور افـتـاده            بـنـمـا امـشـب آشـنـای دعـا

من دخـیـل دعـای تـو هـستـم

بــنــدۀ ربّــنــای تـو هـسـتــم

دلی امشب به خاک پات افتاد            شـشـمـین دلـبر خـدا سـجاد

یـا عـلـیِّ بـن سـیـد الـشـهـدا            شد زِ ذکرت دلم حسین آباد

می‌نـویسم اسیـر یـعـنی من            کـه شــدم بـا تـعـلّـقـت آزاد

نـوکـر خـانه زاد نام من است

عـبدِ زین العـباد نـام من است

بـارش رحـمـت خـدایـی تو            دلـخـوشـی دل گــدایــی تـو

سینۀ تو اگرچه پُر درد است            به جـراحـات دل دوایـی تو

در اسارت اگر که باشی، باز            به کـرم کـردن آشـنـایی تـو

گنج العرش است زیر پاهایت

رحـمـت واسعـه است بابـایت

ما به دستـان تو مسلـمـانـیم            از تـبـار شـما و سـلـمـانـیـم

شهـربانـوی ماست مادر تو            ما تو را خویشِ خویش می‌دانیم

بس که ما عاشق علی هستیم            مـیـزبـان شـه خــراسـانـیــم

نه فقط قلب ما سرای شماست

کـلِّ ایـران ما بـرای شمـاست

شب میلادت ای سلالۀ نور            مست ذکر علی شدیم، چه جور

نورت ای آفتاب مشرقِ مِی            از دلِ خسته‌ام چو کرد عبور

یـادم آمد فـروغِ رویِ تو و            آن تجلّی و آن زمان حضور

گـفـتـم این مـاه عـالـم ذَر بود

که ازل از رخـش منـوَّر بود

گـفـتـم این مـاه آمـده تـا مـا            برسیم از مسیـر او به خـدا

آمــده دومـیـن عـلـی مـن و            عـــلــی خــانــوادۀ زهـــرا

سفرۀ شیعگی چه با نمک است            با عـلـی های سـیـدالـشُّـهـدا

پسرانش هـمـه عـلـی هـستـند

اســدُالله مــنـجـلـی هــسـتـنــد

علی اکبرش چه غوغاییست            چه قَدَر هیبتش تماشائـیست

از علی اصغرش چه گویم، چون            او خودش وقت رزم، زهراییست

علی اوسطش سپهر دعاست            کار وی چون خداش یکتاییست

حضرت زین العابدین است او

با غمی جانگداز عجین است او

او سـتـم دیــده و بــلا دیــده            کـوفه و شام و کـربـلا دیده

دیده بر نی سر حسین و سپس            خـنــدۀ نـیــزه دار را دیــده

سر بـازار دور عـمّـۀ خود            چـقـدر چـشـم بی‌حـیـا دیـده

دور او حرف ناصواب زدند

لـب به پـیـمـانۀ شـراب زدند

ای که خورشید جمالت پرتو افشانی کند           عـالمی را جـلوه‌ات زیبا و نـورانی کند

تو همان خورشید تقوائی که عرش و فرش را           از فروغ و جلوۀ تو حق چراغـانی کند

جای دارد رهگذارت را ز گلهای بهشت           جبـرئیل از عـالـم بالا گـل افـشانی کـند

ای بهشتی رو عجب نبود اگر رضوان خُلد           از جنان گرد سرت اسپـند گـردانی کند

می‌زند لبخند بر رویت حـسین بن عـلی           تا تـمـاشـا در رخت آیـات قـرآنـی کـنـد

امشب از یمن قـدوم با شکوه تو حـسین           هرکجا سائل بود دعوت به مهمانی کند

زیـنت عُـبّادی و شایـسـته بـاشد تا خـدا           نام زین العـابدین را بر تو ارزانـی کند

شب همه شب بردعا و نغمه‌ات مرغ سحر           گوش جان را می‌سپارد تا غزلخوانی کند

سر زند ازچشم تو تا عرش  یک رنگین کمان           هر زمانی دیده‌ات را اشک بارانی کند

هیچ کس را با چنین تقـوا ندیدم غیر تو           سجده‌های خویش را اینقدر طولانی کند

ای شهید زنده جز تو کیست بعد از کربلا           تا از این گلشن به اشک خود نگهبانی کند

شمع جـمع محـفـلِ امـروز مائی و ز ما           غیر تو فردا چه کس رفع پریشانی کند

کوثر توفـیـق می‌خـواهد ز درگـاه خـدا           تا «وفائی» در مـدیح تو ثـنا خوانی کند

وقـتی که فـروغ ازلی دیـدن داشت            انـوار خـداونـد جـلـی دیـدن داشـت

بـا دیـدن فـرزنـد عـزیـزش سـجّـاد            لبخـند حسین بن عـلـی دیـدن داشت

*************

شادی و طرب به دست غم بند زده است            دل را به سرور و عشق پیوند زده است

دیدند زمین و آسمان نـورانی است            گفـتند مگر حسین لبخـنـد زده است

*************

مـحـبـوب حـریـم حـق تـعـالـی آمـد            تـفــسـیـر گـر نـــور و تـجّــلا آمــد

درفصل شکفتنش سروشی می‌گفت            سـجـاده نـشـیـن عــرش اعـلا آمــد

تا دل غم زده از هجر به فریاد آمد            نوری از سینۀ جانسوز به امداد آمد

عشق مشغول ثناخوانی اربابش بود            خــبـر از آمـدن سـیـّـد الاوتــاد آمـد

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی            آن شب ناب که با مـژدۀ میـلاد آمد

طلب مغفرت از کوی خدا می‌کردم            بخـشـش دست کـریـمانۀ سجـاد آمد

به تماشای حرم باغ بهشت آمده بود            که از آن باغ جنان شاخۀ شمشاد آمد

گرد او حور و ملک شاد به هم می‌گفتند            که در این ماه نبی افضل اعیاد آمد

حرم سبط نبی عاطفه باران شده بود            گـوئیا فـاطـمـه هم دیـدن نـوزاد آمد

خنده از خندۀ اربـاب ندیدم خـوشتر            که در آغـوش پـدر زینت عـبّاد آمد

تابش نور امامت ز جمالش پیداست            به حـسین ابن عـلی افضل اولاد آمد

تا در آن لحظه به هم چشم دو رهبر وا شد

افــق قــافــلـۀ کــرب و بــلا پـیــدا شـد

ای همه عمر و همه روز و شبت عرفانی            وی که از بیم خدا سجدۀ تو طولانی

تو همان ناطق قرآنی و قرآن صامت            هـمه دم بر لب تو زمـزمـۀ قـرآنـی

این صحیفه است زبور تو و اخت القرآن            خـطبه‌های تو گـواه سخن طـوفـانی

بنده آزاد مکن، ما همه در بند توأیم            گول نعمت نخورد بنده رود مهمانی

عرب از دودۀ تو فخـر به عالم دارد            عجم از تیرۀ تو شد نسبش رحمانی

مادر توست پس از فاطمه اُمُّ السُعداء            پـدرت یـثـربـی و مـادر تو ایـرانـی

شهربانو که به او فاطمه فرمود عروس            دومیـن اُمُّ الائمه ست هـمین ایـرانی

هر کسی راه به درگاه که پیدا نکند            مام پاکـیزۀ تو داشت عجب ایـمانی

نـوۀ حــیـدر کـرار که ایـرانـی شـد            کشور ما شده از اصل و نسب ربانی

کشور ما که به فامیلی تان مفتخر است

خاک این خطه به درگاه رضا معتبر است

نه فقط سلطنت عشق تو محدود مجاز            که دو عالم به تولای تو باشد ممتاز

ای تبرّی ز عدوی تو همه شرط عمل            وی تـولای تو امضای قـبولیِّ نماز

مرغ خوش لهجه ز شیدایی تو می‌خواند            نفـس باد صبا از تو کند عـشوۀ ناز

ابر و باد و مه و خورشید به فرمان توأند            بارش ابر به دستور تو برگردد باز

نه ملک هستی و طاووس نه داری پر و بال            لیک هرگاه بخـواهی بنمایی پرواز

نه زمان مانع فرمان تو باشد نه مکان            گُل ز تصویر درآری چو کنی دست دراز

اینهمه نصّ امامت به نهان است و عیان            چه نیاز است که تکرار نمایی اعجاز

گِـل ما ساخـتـۀ نـور اضافات شماست

دل ما منبع سرشـار افـاضات شماست

آسمان بی‌نـفـس گـرم تو احـیا نشود            عرش و کرسی و فلک جز به تو برپا نشود

قلم و لوح به دستان تو عادت دارند            حکم جبریل ملک جز به تو امضا نشود

ای عبادات تو مصداق عبادات علی            بی‌عـبادات تو محراب مصلا نشود

سوز دل اشک سحر حال مناجات ز توست            سـفـرۀ ذکـر دعـا بی‌تـو مهـیا نشود

اولین روضه، پس از کرب و بلا کار تو بود            پرچم روضه که بی‌اذن تو برپا نشود

تا چهل سال فقط کار تو گرییدن بود            نهضت سرخ به جز اشک تو ابقا نشود

شام از خطبۀ غرای تو شد شام خراب            غل و زنجیر که مانع به تولا نشود

پیشمرگ تو علی اکبر و عباس توأند            بی‌عـلـمداری تو قـافـله برجـا نشود

زینب آمادهٴ فرمانبری حضرت توست

دولت مهدی زهرا ثمر نهضت توست

در رحمت ز عرش تا وا شد            پـر پـروازمـان مـحـیّـا شـد

رخ یـوسف نـشانـمان دادند            دل مجـنـونـمـان زلیـخـا شد

صفـحـات صحـیـفـۀ نـوری            ورقی خورد و عشق معنا شد

نفسی زد کسی و بعد از آن            تن دنـیـای مُـرده احـیـا شـد

رخ خود را نشان عـالم داد            هـمـۀ اعــتـبــار دنـیــا شــد

قـلـمـم اسـتـعـاره کــم آورد            رخ زیـبـاش تـا هـویـدا شـد

به زمین مـاه مشـرقـین آمد

عــلــی دوم حــسـیــن آمــد

شب اربـابـمان سـحـر دارد            به روی دامنـش قـمـر دارد

همه از شـوق نو رسیـدۀ او            به لـبش خـنـده‌ای اگر دارد

شب رویـاسـت نـخـل امـیّـد            پـدر و مــادری ثـمــر دارد

دل بابا عجیب پُر شور است            و خـدا از دلـش خـبـر دارد

به نگاهش عموی بی‌تـابش            نـتـوانـسـت چـشـم بــردارد

سـر بـوسـیـدن لـبـان پـسـر            پـدرش مـیـل بـیـشـتـر دارد

و به کوری چشم بد نظران            پــدری بـاز هـم پـسـر دارد

به دعایش دخـیل بـسته شده

پـری از جبـرئیل بسته شده

بـاز یـاران عـیـد دیـدار جـمـال یـار شـد           بـاز فـصل رؤیـت مـهـر رخ دلـدار شـد

باز مُلک کبریا شد غرق در دریای نور           بـاز مـیلاد حـسین‌ بن ‌عـلـی تـکـرار شد

جان به کف گیرید جانان می‌رسد از کوه نور           دیـده بـگـشـایـید اینک لحـظـۀ دیـدار شد

چشم ثارالله روشن شد به رخـسار عـلی           دامن شعبان، بهار از این گل رخسار شد

بر گل رخسار، لبخندت مبارک یا حسین

لیـلۀ میـلاد فـرزنـدت مبــارک یا حسین

مرحبا ای مـاه شعـبـان آفـتـاب آورده‌ای           آفـتـاب روی حـق را بی‌نـقـاب آورده‌ای

شهربانو این که در آغوش بگرفتی علی‌است؟           یا دوبـاره احـمـد خـتـمـی‌مـآب آورده‌ای

بوی عطر احمدی بر آسمان سر می‌کشد           بلکه بر گل‌های زهرایی گلاب آورده‌ای

بـر حـسین‌بن‌عـلی زادی عـلی‌بن‌الحسین           یا مگر از کعبه امشب بوتراب آورده‌ای

مـادر ایـرانِ اهـل‌الـبـیـت، مــام نُـه امام

ای عروس فاطمه از فاطمه بادت سلام 

این پسر سر تا قدم جان حسین‌بن‌علی است           این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌علی‌ است

این پسر یک باغ لاله از بهشت فاطمه است           این پسر روح است و ریحان حسین‌بن‌علی است

این به روی شانۀ باباست قـرص آفـتاب           این به روی دست، قرآن حسین‌بن‌علی است

این پسر یاسین و طاها، این پسر والشمس و طور           این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌‌علی است

نـور هـم گردیـده مبهـوت رخ نـورانیش

جای لب‌های علی پیداست بر پیـشانـیش

مرغ شب هر شب بُوَد محو مناجات شبش           ذات رب‌العالمین مـشتاقِ یا رب یـا ربش

هر نفس دارد هزاران ذکر در عمق وجود           بـلکه آنی نام معـبـودش نیـفـتد از لـبـش

شب که در محراب مشغول مناجات و دعاست           آسمان پیچد به خود در شعلۀ تاب و تبش

جـان مـن جـان هـمـه ذُریّـه و اُمُّ و ابــم           خــاک درگـاه وی و ذُریّـه و اُمُّ و ابـش

با مناجـاتش دل شب، دیده را دریـا کنید

در مضـامین دعـایش وحی را پیدا کـنید

اوج پروازش سماوات و نمازش بر زمین           روح در آغوش حق بر دامن خاکش جبین

بس‌که زینت داد در حال نمازش بر نماز           از خـدا آمد ندایش «انت زین‌العـابدین»

شب که از خوف خدا تا صبح چشمش می‌گریست           زنـده می‌شد ‌یـاد شب‌های امیرالـمؤمنین

خط او مشی من است و مهر او دین من است           دین همین است و همین است و همین است و همین

بـا ولای او سـرشـتـه از ازل آب و گِـلم

وای اگر یک لحظه مهر او نباشد در دلم

ای به زنجیر اسارت مُلک هستی را امیر           حـلقۀ زنجـیرها در حلـقـۀ عشقـت اسیـر

ای خـدا را شیـر ای فـرزند شیـرِ کـبریا           شیری و در حلقۀ زنجیر هم شیر است شیر

پای تو بر ناقـۀ عـریان به چـشم آسـمان           دست تو در حلقۀ زنجیر ما را دستگـیر

من نمی‌گویم خدایی، بنده‌ای چون بنده‌ای؟           هم کریمی هم عظیمی هم سمیعی هم بصیر

عـبـد ذات کـبـریـایی کـبـریـایی می‌کـنی

در مـقـام بـنـدگـی کـار خـدایی مـی‌کـنی

گوش جان‌ها پُر بُوَد پیوسته از آوای تو           شام می‌لـرزد هنوز از خطبۀ غـرای تو

از سرشگ چشم گریانت وضو گیرد نماز           ای وضوی بندگی از خون ساق پای تو

خطبۀ ناب تو را نازم که در طشت طلا           گـفت بابـا آفـرین بر مـنـطق گـویـای تو

از زمیـن کـربـلا تـا شـام از بـالای نـی           چـشـم ثـارالله بـودی بـر قـد و بـالای تو

تــو سـوار نـاقـۀ عـریـان حسین دیگری

هم حسینی هم حسن هم احمدی هم حیدری

ای بـیـابـان بـقـیعـت وسعـت دل‌هـای ما           پیـش‌تر از آفـرینـش رهبر و مـولای ما

هم فروغ مـاه رویت خـوب‌تر از آفـتاب           هم خـیال باغ حُـسـنت جـنـةالاعـلای ما

ذکر تو توحـیـد ما تهـلـیـل ما تکـبـیر ما           حُـبّ تو ایـمـان ما دنـیای ما عـقـبـای ما

نیست در صحرای محشر وحشتی از تیرگی           تا درخـشد پـرتـو مهـر تو از سیـمای ما

وصف تو ذکر خوش لیل و نهار میثم است

مهر تو روز جزا دار و ندار میثم است

پُـر می‌کـنـیم از می‌ گـلـوی بـاده‌ها را            تا مـسـت بـاشـیـم انـتـهـای جـاده‌ها را
بعد از دو رکعت عشق بازی باز خواندند            در رکـعـت سـوم هـمـان دلـداده‌هـا را

امشب به سمت خـانـۀ سجـاد انـداخت            دسـت ارادت هـای مــا سـجــاده‌هـا را
خـاکـیم و مـشـتـاقـیم تا دامـانی امشب            آنـی بـگـیـرد دسـت ایـن افـتـاده‌هـا را
بعد از پـدر حـالا پـسر می‌آیـد از راه            خـدمـت کـنــیـد آقــا و آقــازاده‌هــا را

این دومین نـوریست که تا منجـلی شد
او هـم عـلـی بن حـسیـن بن عـلـی شد

در آسـمـانـم مـاه را مـی‌بـیـنـم امـشـب            گـمـراهـم امـا راه را می‌بـیـنـم امـشب
چـشـم سـرم را بـسـتـم و بـا دیــدۀ دل            لبـخـنـدهای شـاه را مـی‌بـیـنـم امـشـب
ارباب خوشحال است و من در دست هایم            مال و منـال و جـاه را می‌بـینم امشب
در چـشم های این عـلی دارم عـلی را            یـا که رسـول الله را مـی‌بـیـنـم امـشب
مـی‌آیـد و بـا هـر قـدم در زیـر پـایـش            جان های خاطرخواه را می‌بینم امشب

حـــالا کـه آقــای دعــا دارد مــی‌آیــد
مـا را خـدا ای کـاش قـربـانـش نـمایـد

فخر است امشب آسمان را بر زمینش            می‌خـنـدد و افـلاک حـیـران طنـیـنـش
دست حسین بن عـلی امشب رکـاب و            روی عـلـی بـن حـسیـن آمـد نگـیـنـش
بی‌تاب شد، لبخند زد، رویش گل انداخت            وقتی که لب های علی شد بوسه چینش
خـالی ست جای فـاطـمـه هـر چند اما            خــوابــیــده بـا لالایــی اُمُّ الـبــنـیـنـش
در سوم شعـبـان رسید از راه، شـاه و            در پنجـمین روزش رسیده جانـشیـنش

روح دعا، مرد خدا، جان حسین است
او وارث مـلک سلیـمـان حـسین است

با تیرهایی که روان از چشم جادوست            صید غزال نرگس او هر چه آهـوست
حـافــظ! بـگـو بــاد صـبـا تـا بـاز آرد            عطر خوشی از نفحه‌های گیسوی دوست
حالا که سجاد است و زین العابدین است            محراب ما طاق و رواق آن دو ابروست
محصول پیوند عرب ها و عجم هاست            طفلی که کسری زاده است و هاشمی خوست
چون هـمـسری پـادشاه کـشـور عـشق            ایـن افـتـخـار مـادریِّ شـهـربـانـوسـت

این افـتـخـار مـردم ایـن آسـمـان است
اربـابــمـان دامـاد مـا ایـرانـیـان اسـت

با یک نگاهت سنگ هم اعجـاز کرده            در راه اثـبـاتـت حـجـر لب بـاز کرده
نـه دوسـتـانـت که یـدِ عـقـده گـشـایـت            از دشـمـنـانـت هـم گـره‌ها بـاز کـرده
حتی دعـاهـایت؛ جـدا از حـرف هایت            در عـلـم حـرفـی تـازه را آغـاز کرده
شاگردهایت را هم این اسلوب تدریس            آمـوزگــار آسـمــان! مــمـتــاز کــرده
هر کس فـرازی از ابـوحـمزه شنـیـده            تـا قـاب قـوسـیـن خـدا پــرواز کــرده

هر وقت می‌خـواهم که قـلبم را بشویم
بـایـد « الـهــی لا تــؤذّبـنـی» بـگـویـم

با دست لبـریز از دعایی که تو داری            ما را ببـر سـمت خـدایـی که تو داری
حرفـی بـزن تا جـام من لبـریـز گردد            از بـاده‌های حـرف هـایی که تو داری
گـرم مناجـات است شب های مـلائک            با لحـن جانـسوز صدایی که تو داری
پرواز خواهم کرد با بالی که خاکی ست            یک روز تا صحن و سرایی که تو داری
ما را شبی مهمان خان روضه‌ات کن            در خانه‌ات، در کربلایی که تو داری

هر جـا که بـاشی کـربـلا آنجـاست آقا
انـگـار هـر روز تو عـاشـوراست آقـا

آزادی از بــنــد اســارت در اســارت            دست خدا بوده است یارت در اسارت
در مجـلس حکـام، بر منـبـر نـشـستی            بر روی کـرسی صدارت در اسـارت
بر دشمنت هم باب بخشـش باز کردی            یعـنی شدی پـیک بـشارت در اسارت
بـا دست بـستـه بـاز دسـتی بـاز داری            وقتی عطا گشته است کارت در اسارت
جسم شهیدان را که کفن و دفن کردی            با اشک می‌خواندی زیارت در اسارت

ای آسـمان، شرمنـده از باران چشمت
دست مرا پُـر می‌کـند احـسان چشمت

بـاران چـشـمـان تـو را بــاران نـدارد            ای آسـمـان! که بـارشت پـایـان نـدارد
هر روز، یعـقوبی! ز داغ یـوسـفی که            پـیـراهـنی را هم از او کـنـعـان ندارد
حـدِّ اقّـل آبـی بـنـوش آقـا که چـشـمـت            دیگـر برای گـریـه کـردن جـان ندارد
هنگام قـرآن خواندنت هم گریه کردی            بـر حـرمــتـی کـه قـاری قـرآن نـدارد
شــام بــلا بـدتـر ز داغ کــربــلا بـود            چه دیـده‌ای که بدتـرش امکـان ندارد؟

بعد از بلای شام، شامت را سحر نیست
بعد از عمو در آسمانت یک قمر نیست

ای به عـبّاد این جهـان استاد            ای مـلـقّـب بـه سـیّـد سـجــاد

ای نبی را تو بهترین فرزند            ای علی را تو برترین اولاد

ای ز هـست تو هستی عـالـم            ای ز جـود تو جـود ما ایجاد

ای ز فضل تو عقل آدم مات            ای ز عـلم تو در عجب عبّاد

ای ز تو شد خراب کاخ ستم            وی ز تو کاخ عدل و داد آباد

طاعت خلق این جهان صفر است            طاعت تو فـزون تر از اعداد

نخـل دین کـام یـاب شد از تو            خـرمن ظلم از تو شد بر باد

گـشت رسوا یزید بد فـرجام            تا که کردی تو خطبه ای ایراد

از بـیانات مـحکـم تـو یـقـیـن            سرنگون شد ز تخت ابن زیاد

نطـق زیـبا و آتـشین سخـنت            درس آزادگــی به عـالـم داد

بـا گـذشت تو ای ولـی خــدا            ریشه کن شد بـنای استـبـداد

سخـنانت به صفـحـۀ تـاریـخ            ثبت شد تا بـشر شـود ارشاد

گشت امشب ز یمن میـلادت            دل ما شاد خـلـق عـالـم شـاد

شعر ژولیده را بکن تضمین            ای به عـبّاد این جهـان استاد

سوی مجـنون برسانید که لیـلایی هست            ما شنیدیم در این شهـر که آقـایی هست

دور این خانه شلوغ است اگر جایی هست            درمندیم و دلی خوش که مداوایی هست

شب عـیـد است بـیـایـیـد حـنا بـگـذاریـم

سـر بـه پـای قـدم مـرد دعـا بـگـذاریـم

تا پـدر چـشـم به چـشمـان تو احیا دارد            پـر گــهــوارۀ تـو روح مــسـیـحـا دارد

و حسن خیره به چشمان تو نجـوا دارد            نـوۀ حـضـرت زهـراست تـمـاشـا دارد

جـلـوۀ نـام عـلـی بـر تـو مـبـارک بـادا

سـومـیـن نام عـلـی بر تو مبـارک بـادا

فـطرسی آمده و از تو پـری می خواهد            از تو عیـسی نفس ناب تری می خواهد

یوسف از تو نمک بیـشتـری می خواهد            که غـبـار قـدمت رفـتـگـری می خواهد

یـاکـریـمـیم و سر جادۀ تو شیـعـه شدیم

ما کـنـار پـر سـجـادۀ تو شـیـعـه شـدیـم

عشق وقتی که به سر حـدّ نهـایت برسد            تازه شاید که سرش بر کف پایت برسد

چـشـم هر شـاه اگر سوی عبـایت برسد            نه محـال است مـقامش به گدایش برسد

نه فقط پـهـنـۀ افلاک نمک گـیر تو است

تو از این کشور و این خاک نمک گیر تو است

مثل پـیـراهـن یوسف که به کـنعـان آمد            مـثـل ابـری که سـر خـاک بـیـابـان آمد

قـبـلـۀ هـفـتــم اگر سـوی خـراسـان آمـد            خــانـۀ مــادریـش بـود کـه ایــران آمــد

بـنـویـسـیـد کـه آقـا پـسـر ایــران اسـت

افـتـخـار بـشـر و تـاج سـر ایـران است

عـشـق ایرانی ما؛ کار بـنـایت با ماست            حوض و فوّاره و ایوانِ طلایت با ماست

طاق و گلدسته، رواق، آینه هایت با ماست            خادمیِّ حرم و صحن و سرایت با ماست

طرح زیباتری از بـاغ جـنان می سازیم

و ضریح نـویی از فرشچیان می سازیم

مصلحـت بود اگر؛ شیـر خـدا می گشتی            تو علی هستی و شمشیر خدا می گشتی

شک نداریم که تکـبـیـر خـدا می گـشتی            تکـسوار عـرب و تـیـر خـدا می گـشتی

بازوی هاشمی ات رزم چو در سر می داشت

کربلا زیر قدمهـات ترک بر می داشت

رخصتت بود اگر؛ یک تنه لشگر بودی            میـمـنـه میـسره از رزم سـراسـر بودی

پشت در پشت پـدر تیغ دو پیکـر بودی            رخصتت بود اگر حضرت حیدر بودی

کـربـلا دیـد پـدر را نـفـست یـاری کرد

وه که با نام تو عـباس عـلـمـداری کرد

واژه ات خطبه شد و تیغ علی وار آورد            خطبه ات شور عـلی در دل پیکار آورد

چه بـلایـی به سر کـاخ سـتـمـکار آورد            شیعه را با شب و شمشیر و دعا بار آورد

با تو در شام عجب معرکه بر پا شده است

که دعاگوی شما زینب کبری شده است

واژه در واژه تو را بین دعـاهـا دیـدیـم            در ابـوحـمـزه ات انگـار خـدا را دیـدیم

در صحـیـفـه اثر مصحـف زهـرا دیدیم            چتری از باور و اخلاق و مدارا دیـدیم

خـاکـیـانـیـم که دنـبـال شما حـیـرانــیــم

با تو همراه عـلی در شب نخـلـسـتـانـیم

هیچ کس نیست شب تار عزادار که تو            هیچ کس نیست اسیـر سر بـازار که تو

هیچ کس نیست که با تب دل انظار که تو            هیچ کس نیست پرستـار و بیـمار که تو

آنکه سرخی سر انجام حسین است تویی

سومین نقطه که بر نام حسین است تویی

سـجـاده ایــم پـهــن بــرای دعــا شــدیــم          نـائـل به هـمـنـشـیـن شـدن اولیـاء شـدیم

تـاثـیـر کـرد خصلت خوبان به روی ما          از یُـمـن سـجـده های شـمـا بـا خـدا شدیم

از دسـتـبـاف بـودنـمـان خـیـر دیــده ایـم          پـاخـورده ایم و از شـرفـش پُـر بها شدیم

هـر نـخ ز ما مـطـهـر انفـاس دلـبر است          با این حـسـاب هـم نـفـس کـبـریـا شـدیـم

شکـر خدا به طالعمان مهر عشق خورد          پاگـیر لطف بی حـد و حـصر شما شدیم

اصلا چه حاجت است به آب و گلاب ها          مـا پـاک از طهـارت این گـریـه ها شدیم

وابستگی به یار اثـراتـش مشخص است          فارغ ز ما چو یار شد؛ از غـصه تا شدیم

هـرچند دست جـمع زمین خـورده ایم ما          گـفـتـنـد عشق و پـیش قـدمهـاش پا شدیم

 سـجـاده ایـم قسمت ما شـور و شیـن شد

یعـنـی که پـای بـوسی ابـن الحـسیـن شد

امشب مدینه حال و هوایش معطر است          از شوق چـشم منتظرش آسـمان تر است

باران گرفت و جان دوباره به خاک داد          ابـر نـگـاه تـو چـقـدر سـبـزه پرور است

کـاسـه به دست ها هـمه از راه می رسند          باب الـمـراد عـالـم و آدم همین در است

امـشـب بـه آفـتـاب؛ قـمـر فـخـر مـی کـند          در خانـۀ حسین مهـی جـلـوه گرتر است

گـهـواره را نـگـاه کـنـیــد عـشــق آمــده          زهراست یا حسین؛ حسن یا که حیدر است

پـیـغـمـبـری چــقــدر بــرازنـده اش بُـوَد          پـیـشـانـی اش تـجـلّـی نـور پیـمـبـر است

طـرز نـگـاه کـردنش آیـیـنـۀ عـلـی است          بر قاب صورتش رخ زهرا مصور است

مــا از ازل مــلازم خــاک ره تـــوأیـــم          مـا را نـوشـتـه اند گـدا چون مُقـدّر است

تـا چـنـد کــفــر؟ بــادۀ ایــمــانــیــم بــده

یـعـنـی که از صـحـیـفـه مـسلـمـانیم بـده

هرکس ز عشق تاب و تبش شهره می شود          بیش از همه غـم و تعبش شهره می شود

زردی رویـش از اثـر سجـده هـای روز          با اینکه سجده های شبش شهره می شود

مـادر بــزرگ زاده و بـابـا شـه قـریـش          خیلی بجاست گـر نسبش شهره می شود

تا روز حـشر کار ابو حـمـزه اش گرفت          هرکس که گشت منتسبش شهره می شود

شمشیر خطبه اش کـمـر شـام را شکست          اینگونه تا ابد غـضـبـش شهـره می شود

نـخـلـی کـه آبـیــاری دسـت کــریــم شـد          در شـهـر مـزۀ رطـبـش شهـره می شود

سر میدهیم پای تو عشق است عشق عشق          عـاشـق دل بـلا طـلـبـش شهـره می شود

تـطـهـیـر آب وام گرفـته ز طهـر توست

خورشید آسمان و زمین جای مهر توست

از بس کـلام معجـزه دار تو نـور داشت          خورشید شد هرآنکه به پایت حضور داشت

وقتی که دست و پای تو از سجده آب شد          در عرش خود خدای تو حس غرور داشت

حــاجــیِّ نــا شــنــاخــتــۀ کــاروان حـج          در قـافـله به یُمن تو نعمت وفـور داشت

نزدیکها که جای خودش لطف ویـژه ای          آقـای خـوب مـا بـه گـدایـان دور داشـت

جـبـرئـیـل می رسید به پابوسی اش مـدام          وقـتـی که در نـمـاز دم یا غـفـور داشت

تو حضرت کـلـیمی و ادعـیه شاهد است          محرابِ خانۀ تو شبـاهت به طور داشت

لطـف دعـای نـیـمـه شبت بر هـمه رسید          از برکت صحـیـفۀ تو دین زبـور داشت

زخـم زبان و طعـنـه اگرچه زیـاد خورد          ایــوب آل فـاطـمـه قـلـبـی صبور داشت

آمـــاده ایــم رخـصـت افــروخــتــن بــده

پــروانـه ایـم اذن ز غــم ســوخـتـن بــده

اصلا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟          هر وقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

اصلا چه شد که خیمه ات آتش گرفته بود؟          در بین شعـله های عدویت کـتاب سـوخت

در گـیـر و دار ردشـدن هـمسرت ز شام          آتش سراغ مـعـجـرش آمد نقاب سوخت

رجـالـه هـا به صورتـتـان سنگ می زدند          از طعنه های شهر دلت بی حساب سوخت

بـر روی زخـم گـردن تو مـرهـمی نبود          وقتی که از حرارت سرب مذاب سوخت

دیدی چگونه چوب به لبهای عشق خورد          دیدی چگونه از غم این سر رباب سوخت

یـعـقـوبِ دل شکـسته چهـل سال آزگـار          چشمت به یاد روضۀ بزم شراب سوخت

گفتم رباب و روز و شبم رنگ غم گرفت

"بس کن ربـاب"عـمـۀ سـادات دم گرفت

پـنـجـم مـاه ناب شـعـبـان است           شور و شادی به سینه مهمان است

آسمان غرق نـور ایـمـان است           فُلک ومُلک ومَلک غزلخوان است

شکر حق ذکر ما و سلطان است

این پـسـر آبـروی ایـران است

آمــده روح مـنـبـر و مـحـراب           پـــســـر آســـمــانـــیِّ اربـــاب

چهره ای با صفـاتر از مهـتاب           دلبـری ناب و گـوهـری نایاب

اصل حبل المتین روز حـساب

زیـنـت بـنـدگـیُّ و ایـمان است

اصـل و شـیــرازۀ دعـایـی تـو           بـنـدۀ مـخــلـص خــدایــی تــو

چـشـمـۀ نـور هــل اتــایـی تـو           سـنـد عـشـق مــرتـضـایـی تـو

قـاصـد ســرِّ کــربــلایــی تــو

خـطبه ات از دم شهیـدان است

در عـبـادت پـیـمـبـری هـستـی           در شجاعت تو حـیدری هستی

در نجـابـت تو کـوثـری هستی           درکرم چون حسن سری هستی

در حـرم شـاه دیـگـری هـستی

خـیـمـۀ تـو دژ یـتـیـمـان اسـت

بـی بـیِّ آســمــان پـرسـتــارت           بـند و غـل شـد اسیـر ایـثـارت

کـوفــه مــاتِ دم عــلـی وارت           روضه داروی جـان بـیمـارت

گـریه بر کـربـلای غـم کـارت

شیعه مدیون چشم گریان است

گـریـۀ تو بـقـای عـاشـوراسـت           صبـرتو سـرِّ مکـتب مـولاست

آه تـو سـهـم دشـمـن زهـراست           کـربـلا بـا دعـای تو پـیـداسـت

آرزوی تــو وعـــدۀ آقـــاســت

جمعه ای که ظهور در آن است

بـیـایـیـد عـشـق را عـبـادت كنیم            به سـجـاده عـرض ارادت كـنـیم

در این خشك سال صداقت شبی            دو ركعـت محـبـت تـلاوت كنیم

« تمام عـبـادات ما عـادت است            به بی عادتی كاش عادت كنیم»

بـیـایـیـد نـوبت بـگـیـریـم و بعـد            صف عـاشـقـی را رعایت كـنیم

همین كه در این صف نشستیم پس            بـیـایـیـد شـكــر ولایـت كــنــیــم

شـب سـوم عـاشـقـی های ماست            دوبـاره كـمـی عـشق نیت كـنـیم

مـجـال عـبـادت به عـالـم رسیـد

بـهـار مـنـاجـاتــیـان هـم رسـیـد

به چشم زمین تا كه مهمان شدی            به عـمـر پدر راحت جـان شدی

تــو از مــادری آریـایــی نــژاد            و از مـا و فـرزنـد ایـران شـدی

عجم با تو شأنی دگر یافت چون            تو فـامـیـل با شهر سلـمان شدی

پر از لحظه های ركوع و سجود            و تـنـدیـس خـاكـی ایـمـان شدی

تو هستی؛ قـناعت چه معـنا دهد            مگر نه كه لبریز احـسـان شدی

كـریـمـانـه مـا را بـخـر حضرتا            تـو كـه آبـروی كـریـمـان شـدی

نـوشـتـم كـه مـهـتـاب مـن آمــده

عــلــی ابــن اربــاب مـن آمــده

 پخش سبک

آمـده نـور دل خـون خـدا، سـیّد السّاجدین          روشنی بخشِ دل و جان حسین، زین العابدین

آمده نور ارض و سـما          چارمین رکن دین خدا

بر دو عالم تهـنیت باد          مــقــدم امــام ســجّــاد

سـیّـدی امـام سـجّـاد؛ سـیّـدی امـام سـجّـاد (۲ )

*****************************

می دَمَد ز مَهد و قـنـداقـۀ او، نـور ولایت          از دم او جان گرفته تا ابـد، جـسم عبادت

آمده مــولای عـالـمـیـن          وَجهِ رب،علی بن الحسین

دلـبـر هـمه خـوش آمد          گـل فـاطـمه خوش آمد

سـیّـدی امـام سـجّـاد؛ سـیّـدی امـام سـجّـاد (۲ )

*****************************

نظری به حال و روز ما نما، ای به عالم شفیع          در دل شکسته ام فـقـط بُوَد، آرزوی بـقـیع

مَدَد،ای به قربان رحمتت          تا شَوَم زائر به تربتت

جانِ جـان سُرور سینه          بـرکـت شـهـر مـدیـنـه

سـیّـدی امـام سـجّـاد؛ سـیّـدی امـام سـجّـاد (۲ )

 پخش سبک

آمد یـوسف پـیـغـمـبـر، آمـد روح دعـا            نور افشان شده در عالم، ماه خون خدا

آمـد آیـۀ شـیــدایـی؛ یـاس گـلـشـن زهــرایـی؛ مـعــنـایـی ز دل آرایـی

بحر جود و عطا

نور زین العابدین؛ در سماوات و زمین؛ روشنایی میدهد؛ بر دل عالم

یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یـوسف زهـرا

********************************************

نــور دیـدۀ ثــارالله؛ آمـد خـیـر الـعـبـاد            مسکـیـنـان کـرامت را؛ آمد باب مـراد

نـورانـی شـده بـیـت الله؛ از نـور رخ وجـه الله؛ آمـد هـستـی و جـانـان

ســیـد الـشّـهــدا

یا امام العارفین؛ سیّدی بر ساجدین؛ مُحرم عشق توأند؛ کعـبه و زمزم

یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یـوسف زهـرا

********************************************

مشغول گنهم هر دم، جـرمم گشته عیان            کـن آمـاده مـرا آقـا، از بـهـر رمـضـان

ای که روح دعـا هـستی؛ مولای سُعَـدا هستی؛ لطفی کن که شویم اهل

اشک و ذکر و دعا

مـدح تو روی لبم؛ نـور تو ماه شبـم؛ گـرم یـا رب یا ربـم؛ با ولای تو

یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یا علی بن الحسین؛ یـوسف زهـرا

 پخش سبک ۱              پخش سبک ۲                  ( به سبک خانۀ زهرا و علی )

شاده دلِ ارض و سما؛ گوهر نایاب آمده           روح مناجات و دعا؛ دلـبـر ارباب آمده

حُسنِ خدایی مثل اون؛ چشم دو عالم ندیده           از کرمش بر عاشقا؛ خون خدا عیدی میده

کعبۀ دلها یا علی؛ یوسف زهرا یا علی(۲)

*************************

زادۀ زهرا یا حسین؛ قلب ماها بی قراره           از قدم گل پسرت؛ باران رحمت می باره

شعر ولایت می خوانیم؛ با یه دلِ بی تاب آقا           ما صدقه از تو میخوایم؛ سائلارو دریاب آقا

کعبۀ دلها یا علی؛ یوسف زهرا یا علی(۲)

*************************

حاجت ما رو روا کن؛ آرزوی ما همینه           به زودی زود ما بشیم؛ زائر شهرمدینه

همراه سیّد عـلـی و؛ یـاد امـام و شـهـدا           هم یه سفـر زائـر تو؛ هـم یه سفرکرببلا

کعبۀ دلها یا علی؛ یوسف زهرا یا علی(۲)

پخش سبک                         ( به سبک: ماه رسول خدا؛ شد پر نور و ضیا)

نور دو عین آمده؛ گـل حسین آمده            دلِ همه شاد؛ آمده حـضرت سجّـاد

چهارم ولـی آمده؛ سبـط علی آمـده            دلِ همه شاد؛ آمده حـضرت سجّـاد

کرده طلوع از افقِ نورِ عصمت خورشید و ماه

تـبـریک بگـیـم امشب همه به آقا اباعـبدالله

تابِ این وجـودِ بـی تـابـم آمـد            جـلـوۀ طـلـعـت مـهـتـابـم آمـد

مصحـف نـور جـمـال ثـارالله            یـاس وریـحـانـۀ اربــابـم آمـد

سیّدی یا عـلـی جان؛ سیّدی یا عـلـی جان؛ سیّدی یا عـلـی جـان (۲)

*******************************************

فـروغ انـجـم مـا؛ امـام چـهـارم ما            دلِ همه شاد؛ آمده حـضرت سجّـاد

سیّد و سَروَر ما؛ شـفـیع محشر ما            دلِ همه شاد؛ آمده حـضرت سجّـاد

آمده ماهی بی قرین،حقّ الیقین،یعسوب الدّین

سـیّـد خیل ساجـدین، حضرت زین العـابدین

ای ولای تو مرا صوم و صلاة            ای تو آبـروی ذکـر و مناجات

ای ولیّ حق به ارض و سماوات            بر جـمال تو درود و صلوات

سیّدی یا عـلـی جان؛ سیّدی یا عـلـی جـان؛ سیّدی یا عـلـی جـان (۲)

*******************************************

به اهل ارض و سما؛ برای اهل ولا            یـار و شفـیـعی؛ تو خورشید بقیعی

مظهر جود و سخا؛ گوهر بحر عطا            یـار و شفـیـعی؛ تو خورشید بقیعی

دل شـکـسـتـه ام آقـا تـنـگِ بـرای مـدیـنـه

مرغ دلم یابن الزهـرا کرده هـوای مدیـنه

رُکن و ذکری و قیام و قعـودی            هم قنوت و هم رکوع، هم سجودی

عُمری از داغ پدر گریه کردی            شـاهـد مـصـیـبـت بـابـا بـودی

سیّدی یا عـلـی جـان؛ سیّدی یا عـلـی جـان؛ سیّدی یا عـلـی جـان (۲)

ای شمس ولایت! قـمـرت باد مبـارک            ای بهـر کـرامت! گهـرت باد مبـارک

ای پنجم شعـبـان! سحـرت باد مبارک            ای مـادر ایـران! پـسرت بـاد مبـارک

آیـیــنـۀ حـسـن ازلــی زاده‌ای امـشـب

در کعـبۀ توحـید، عـلـی زاده‌ای امشب

بـنگـر به سـرِ دست، جـمـال ازلی را            چـارم وصی احمد و نجل سه ولی را

خـورشـیـد فــروزنـدۀ انـوار جـلـی را            رخـسـار عـلـی‌بـن‌ حـسیـن‌بـن‌عـلـی را

دیــدار حـسـیـن دگــرت بـاد مـبـارک

مـیـلاد گـرامـی پـسـرت بــاد مـبارک

این فرش‌نشینی است که خود عرش مقام است            این حمد و رکوع است وسجود است وقیام است

ایـن قـائـمـۀ دائـمـۀ هـفـت نـظام است            این نجل سه مولا پدر هشت امام است

ما را نه همین در حرمش روی نیاز است

بر دامن او دست همه خلق، دراز است

قـرآن حـسیـن‌بن‌علی مصحـف رویش            جان دو جهان بسته به یک تار ز مویش

خورشید برد سجده به خاک سرکویش            حق است اگر خضر چکد ز آب وضویش

انـوار خـدا مـوج زنـد در جــلــواتـش

از خالق و از خلق درود و صلـواتش

این یوسف زهرا پسر یوسف زهراست            در چرخ ولایت قمر یوسف زهراست

در بحر امامت گهر یوسف زهراست            در سلسله پیغـامبر یـوسف زهـراست

در قافلـه مـولاست هـمـه قـافـلـه‌ها را

در سلسله یـار است همه سلـسله‌ها را

در هر طپش قـلـب بوَد ذکـر خـدایش            پـیـوستـه دعـا مـنـتـظـر حال دعـایش

دل‌‌های حسینی همگان صحن و سرایش            گل‌‌ بوسۀ جبـریل به خـاکِ کفِ پـایش

والله اگــر حـکــم ز داور بــســتــانــد

دانـد کـه در از قـلـعـۀ خـیـبـر بستـاند

فرزند شهادت، پدر صبر و شکیب است            مولای وجود است، نگویید غریب است

بیمار نخوانید، طبیب است، طبیب است            مانند علی نیز خطیب است، خطیب است

گـفـتـار رسـایـش چو شنـیدند صحـابه

گـفـتند علی خوانَد چو در کوفه خطابه

ای بـوسـه زده خـون خـدا بر دهن تو            ای مـثـل نـبـی وحـی الـهـی سخـن تو

تو شمع و همه خلق جهـان انجـمن تو            یـوسـف شـده دلـبـاخــتـۀ پـیـرهـن تـو

دریاست جـگـر تـشنـۀ اشک بصر تو

گـردیـده اجـابت هـمـه جا دور سر تو

یـاس نـبـوی، لالـۀ حـمـرا به تو نـازد            نخل رطب و سینۀ صحرا به تو نازد

بر نیزه سر یـوسف زهـرا به تو نازد            هم فاطمه، هم زینب کبرا به تو نـازد

در عیـن اسـارت به همه خلـق امیری

خصم است اسیر تو که گفته تو اسیری

اوصاف تو بیرون بوَد از حد و شماره            هر لحـظۀ تو در نظـر ماست هـزاره

از ماست اطاعت، ز تو یک لحظه اشاره            عـالـم هـمه بر جـود تو دارند نـظـاره

زنجیر به فـرمـان تو پیچـید به دستت

بـالله قـسـم نـام اسـیـر است شـکـسـتت

بـی‌اذن تو بر تو نـرسـد سنگ لب‌ بام            گر حکم کنی شام شود تیره‌تر از شام

در سلسله صد سلسله با یک نگهت رام            معراج چهل‌ روزۀ تو برتر از اوهـام

پـیـغــامـبــر خـــون امــام شـهــدایــی

هر سو که کنی روی در آغوش خدایی

ای مـلـک خـداونـد تـعـالـی حــرم تـو            ای عـالـم هـستی همه ظـرف کـرم تو

جـان یـافـتـه عیـسای مسیـحا ز دم تو            خـوبـان دو عـالـم هـمـه خـاک قدم تو

میثم که بوَد دست گـدایـیـش به سویت

آیینــۀ دل شستـه بـه خـاک سر کویت